WORK – LIFE PASSAGE
In afwachting van de bazen*
Waarop wachten wij, zo bijeengeroepen in de grote hall?
Op de bazen die vandaag komen.
Waarom wordt in de directie niets gedaan?
Zitten de directieleden daar zonder plannen te maken?
Omdat de bazen vandaag zullen komen.
Waarom zouden de directieleden nog plannen maken?
Dat zullen de bazen wel doen wanneer ze zijn gekomen.
Waarom is onze CEO zo vroeg boven
en zit hij aan het centrale bureel op ons platform
op zijn stoel getroond, een strik om de hals gestropt?
Omdat de bazen vandaag zullen komen.
De CEO wacht om ze gepast te ontvangen,
heeft zelfs een rede en rapport voor hen klaar
vol met klinkende titels en afgeronde getallen.
Waarom staan onze drie directieleden vandaag in wit gesteven hemden
en zijn ze met dassen waarop ons zwart-wit logo verschenen?
Waarom dragen hun personal assistentes fel gekleurde armbanden?
Waarom torsen ze zich vandaag op dunne hoge hakken?
Omdat de bazen vandaag zullen komen.
En zulke dingen verblinden de bazen.
Hen behaagt veel goedgemutst vertoon
naast kritische massa’s , ratio’s en SLA’s.
En naast bovenal, return van hun onderdanen.
Waarom begint nu opeens die onrust, vanwaar die verwarring,
dat gemor? Wat worden de gezichten gesloten.
Waarom lopen de hall en gangen leeg,
en keert ieder, verzonken in gedachten, naar zijn bureel?
Omdat de avond viel en de bazen niet kwamen.
Enkele ICT ers, net terug van de hoofdzetel
zeiden dat er geen bazen meer zijn.
Wat moet er nu van ons worden, zonder bazen?
Die mensen waren tenminste nog een oplossing.
Wordt zelfsturing nu noodgedwongen ons deel?
Nu de avond viel en er geen bazen meer zijn
en de organisatie data gedreven empowered is,
zijn we vrij onze eigen bazen te worden.
Zijn we nu vrij onze eigen bazen te worden
houdt niets ons tegen ook die van u te zijn!
* vrij naar het gedicht ‘In afwachting van de barbaren’ van K.P. Kavafis
